Casgliadau Arlein

Mae 'Syr Watkin Williams-Wynn a Henrietta, ei wraig' yn darlunio Syr Watkin Williams-Wynn, yn ugain oed, gyda'i wraig yr Arglwyddes Henrietta Somerset. Priodwyd y cwpl ar 11 Ebrill 1769 a bu hi farw ar 24 Gorffennaf yr un flwyddyn. Roedd Henrietta Somerset yn ferch i gyfaill a chydymaith gwleidyddol ei dad, y 4ydd Ddug Beaufort.

Darlunnir y cwpl yn eu llawn faint mewn gwisgoedd du a phinc gan Van Dyck sy'n gweddu i'w gilydd, ac maent yn gafael mewn masgiau theatrig mewn lleoliad pensaernïol gyda llenni, ger ffiol anferth. Mae'n debyg bod y llun wedi ei gychwyn fel portread priodas, er ei bod yn annhebygol iddo gael ei orffen cyn marwolaeth yr Arglwyddes Henrietta ar 24 Gorffennaf 1769. Eisteddodd Williams-Wynn i Reynolds ym mis Chwefror 1769, a'i ddyweddi ym mis Mawrth, a Syr Watkin unwaith eto ym mis Awst. Mae'r wisg ddu sydd gan y ffigyrau yn awgrymu ei fod wedi ei orffen fel portread coffa wedi marwolaeth Henrietta Williams-Wynn.

Mae'r Arglwyddes Henrietta yn sefyll mewn ffordd sy'n gyffredin ym mhortreadau Reynolds o ferched, sy'n deillio o arferion stiwdio ei feistr Thomas Hudson. Mae agwedd Syr Watkin yn cyfuno dau brototeip clasurol: ffigwr melancolaidd o arch garreg yr Awen, a ysgythrwyd ym 1747 ac sydd yn awr yn y Louvre, a'r Hercules Farnese, fu yn Rhufain hyd 1787, ac sydd yn Naples yn awr. Yn ei 'Discourses', roedd Reynolds yn canmol yr Hercules fel un o'r tri math delfrydol o harddwch gwrywaidd ('cryfder cyhyrog' yn hytrach na 'gweithgaredd' a 'thynerwch'). Yn sicr hwn oedd y math oedd agosaf at siâp byr a chadarn Syr Watkin. Mae'r ffiol yn y cefndir o fath sy'n ymddangos mewn nifer o bortreadau gan Reynolds, ac mae wedi ei gopïo o ysgythriad o'r ail ganrif ar bymtheg gan G.B. Galestruzzi yn dilyn Polidoro da Caravaggio.

Mae'r ddau yn y llun yn gwisgo gwisgoedd 'Vandyck', oedd yn ffasiynol o'r 1740au ac roeddynt yn parhau i ymddangos mewn portreadau Prydeinig trwy'r 1770au. Roedd gan Syr Watkin ddiddordeb angerddol yn y theatr, ac mae nifer o gyfeiriadau at wisgoedd 'masquerade' yng nghyfrifon y teulu Williams-Wynn.

'Sir Watkin Williams-Wynn and Henrietta, his wife' depicts Sir Watkin Williams-Wynn, at the age of twenty, with his wife Lady Henrietta Somerset. The couple were married on 11 April 1769 and she died on 24 July of the same year. Henrietta Somerset was a daughter of his father's friend and political ally, the 4th Duke of Beaufort.

The couple are depicted life-size in matching black and pink Van Dyck costume, and are holding theatrical masks in a curtained architectural setting, beside a massive vase. The picture was presumably begun as a marriage portrait, although it is unlikely to have been completed prior to Lady Henrietta's death on 24 July 1769. Williams-Wynn sat for Reynolds in February 1769, his fiancée in March, and Sir Watkin once again in August. The black costume of the figures suggest that it was completed as a memorial portrait after Henrietta Williams-Wynn's death.

Lady Henrietta is posed in an attitude common in Reynolds' portraits of women, which derives ultimately from the studio practice of his master Thomas Hudson. Sir Watkin's attitude combines two classical prototypes: a melancholy figure from a sarcophagus of the Muses, engraved in 1747 and now in the Louvre, and the 'Farnese Hercules', in Rome until 1787, and now in Naples. In his 'Discourses', Reynolds praised the Hercules as one of three ideal types of male beauty ('muscular strength' as opposed to 'activity' and 'delicacy'). It was certainly the type most in tune with Sir Watkin's short and stout build. The vase in the background is of a type which appears in a number of Reynolds' portraits, and is copied from a seventeenth-century engraving by G.B. Galestruzzi after Polidoro da Caravaggio.

The sitters are wearing 'Vandyck' costume, which was fashionable from the 1740s and continued to appear in British portraits through to the 1770s. Sir Watkin was passionately fond of the theatre, and there are a number of references to masquerade dresses in the Williams-Wynn accounts.