Dyma her i chi! Mae gennych chi dridiau i lanhau pum ystafell enfawr, sydd ar agor i'r cyhoedd saith diwrnod yr wythnos. Sut mae mynd ati i lanhau'r paneli, paentiadau a photiau i gyd? A beth am gaboli'r dodrefn ac adfywio'r llenni a'r carpedi yn y plasty hwn a adeiladwyd tua 1580, gyda chasgliadau sy'n adlewyrchu ysblander ei gyfnod? Wel, yr ateb yw – gyda chriw o gadwraethwyr, glanhawyr a gwirfoddolwyr medrus ac arbenigol, sgaffaldiau, ysgolion (gan gadw rheoliadau gweithio ar uchder mewn cof!) brwshys, sugnwyr llwch, clytiau, toddyddion, swabiau gwlân cotwm, nerth bôn braich, dyfalbarhad, brwdfrydedd, paned a siocled!
Ar ddiwedd Mehefin 2025, aeth yr Adran Gadwraeth, dan oruchwyliaeth yr Uwch Gadwraethydd Dodrefn, ati i lanhau'r gofodau cyhoeddus yn drylwyr. Parhaodd y Castell i fod ar agor i ymwelwyr yn ystod y cyfnod hwn.
Er mwyn sicrhau bod popeth wedi’i lanhau’n drwyadl, roedd rhaid i ni gael gwared ar yr haenau o ddeunydd gronynnol ym mhob twll a chornel o'r dodrefn a'r ffitiadau. Byddai hyn yn llonni ystafelloedd y Castell a gwella profiad ein hymwelwyr. O safbwynt cadwraeth, mae'r dasg flynyddol hon yn hynod bwysig gan ei bod yn cael gwared ar y baw sy'n gallu bod yn ffynhonnell o fwyd i blâu llwglyd a llwydni. Mae presenoldeb y baw hwn yn cynyddu'r risg o ymosodiad biolegol ar ein casgliadau unigryw. Mae glanhau hefyd yn gwaredu deunydd gronynnol, sydd, yn yr amodau amgylcheddol cywir, yn gallu cyflymu dirywiad gwrthrychau yn ein gofal.
Dechreuon ni yn y neuadd fwyta, i'r dde o'r brif fynedfa. Gan weithio fel tîm, tynnon ni wrthrychau oddi ar y waliau, gan symud gwrthrychau llai i hen neuadd y gweision.
Cafodd y gwrthrychau mwy, megis y soffa Edwinsford, y byrddau a'r seldau eu symud yn ofalus i ganol yr ystafell er mwyn i ni allu eu glanhau’n drylwyr, yn ogystal â glanhau’r gofodau lle maent fel arfer yn sefyll.
Ar ôl tridiau o ddringo ysgolion, brwsio eitemau cain ac addurnedig, llawer o hwfro a defnyddio emylsiynau mewn toddiant ac olew caledu i amddiffyn celfi gyda haenau gwarchodol, roedd y dasg o lanhau'r Castell wedi'i chwblhau.
Gobeithio y byddwch chi'n mwynhau ffrwyth ein llafur. Dim ond un o dros 50 o adeiladau hanesyddol yw'r Castell – pob un angen rhaglen dreigl o ofal a chynnal a chadw er mwyn iddynt barhau i fod yn hygyrch i bawb. Efallai y byddwch chi'n gweld ein timau cadwraeth a glanhau wrth eu gwaith ar y safle y tro nesaf i chi ymweld â'r Amgueddfa. Os ydych chi, dewch i ddweud helo. Bydden ni wrth ein boddau i ateb unrhyw gwestiynau ar lanhau'r adeiladau a'r casgliadau hanesyddol.
Mae’n Fis Hanes LHDTQ+ a’r thema eleni yw Ymgyrchedd a Newid Cymdeithasol. Wedi’i sefydlu gan Schools Out yn 2025, mae Mis Hanes LHDTQ+ yn ofod penodol, neilltuedig i ddathlu hanes amrywiol a chyfoethog ein cymunedau LHDTQ+.
I nodi’r achlysur, buom yn cyfweld â’n prif guradur casgliadau LHDTQ+ yn Amgueddfa Cymru i archwilio’r eitemau yn ein casgliadau sy’n cofnodi’r adegau allweddol hyn yn hanes ymgyrchedd LHDTQ+ Cymru.
Helô Mark, a hoffech chi gyflwyno eich hun a dweud mwy wrthym am eich rôl yn Amgueddfa Cymru?
Hoffwn. Mark Etheridge ydw i. Fi yw Prif Guradur Datblygu Casgliadau: LHDTQ+ yn Amgueddfa Cymru, yn gweithio o Sain Ffagan Amgueddfa Werin Cymru.
Dechreuais y rôl hon wrth ddatblygu’r casgliad LHDTQ+ yn ôl yn 2019, ar adeg pan oedd nifer fach iawn o wrthrychau y gellid eu nodi fel rhai LHDTQ+. Roedd y gwrthrychau hyn yn ymwneud yn bennaf â ffigyrau hanesyddol, digwyddiadau Pride Cymru, ac Adran 28, ond nid oeddent ar unrhyw gyfrif yn cynrychioli croestoriad y gymuned LHDTQ+ gyfan ledled Cymru, yn y gorffennol ac mewn profiadau cyfoes ill dau.
Rwyf wedi gweithio gydag amrywiaeth o grwpiau cymunedol ac unigolion dros y blynyddoedd diwethaf i adeiladu casgliad sy’n llawer mwy cynrychioliadol ac mae gennym bellach gasgliad o dros 2,200 o eitemau wedi’u nodi fel rhai LHDTQ+.
Mae’n Fis Hanes LHDTQ+ a’r thema ar gyfer eleni yw Ymgyrchedd a Newid Cymdeithasol. Gyda’ch gwybodaeth am hanes LHDTQ+ yng Nghymru ac o’ch profiad eich hun, pa newidiadau ydych chi wedi’u gweld?
Mae thema eleni yn cyd-fynd yn dda â’n casgliadau a’n cas arddangos LHDTQ+ newydd, Cymru... Balchder, yn Sain Ffagan, sef yr arddangosfa barhaol gyntaf o hanes LHDTQ+ yn Amgueddfa Cymru. Mae’r arddangosfa’n dangos sut mae hawliau cyfartal wedi newid dros y 50-60 mlynedd diwethaf a sut y maen nhw’n esblygu ac yn newid heddiw. Rydyn ni wedi gweld – a dyma beth mae’r cas newydd yn ei esbonio – pethau fel dad-droseddoli cyfunrhywiaeth yn rhannol ym 1967, ffurfio grwpiau fel Ffrynt er Rhyddid Pobl Hoyw Caerdydd yn y 1970au cynnar, protestiadau yn erbyn Adran 28 ar ddiwedd y 1980au a’r 90au, hyd at rai o’r protestiadau hawliau traws mwyaf diweddar yn erbyn pethau fel therapi trosi, sydd wedi bod yn digwydd yng Nghaerdydd a ledled Cymru yn ystod y blynyddoedd diwethaf.
Y meysydd rwyf wedi bod yn casglu eitemau ynglŷn â nhw dros y blynyddoedd diwethaf yw’r newidiadau yn 2021 i’r gwaharddiad ar ganiatáu i ddynion hoyw a deurywiol roi gwaed, ynghyd â bil yr Eglwys yng Nghymru a oedd yn caniatáu bendithio priodasau rhwng pobl o’r un rhyw a phartneriaethau sifil o fis Medi 2021.
Felly, dwi’n credu bod y protestiadau a gweithredu presennol ynghylch gwelliannau i hawliau cyfartal yn dangos bod y frwydr yn dal i fynd rhagddi heddiw ac na ddaeth i ben ym 1967.
A fyddech chi’n gallu dweud mwy wrthym am yr eitemau sy’n cael eu harddangos yn Sain Ffagan sy’n ymwneud â’r adegau hynny yn hanes ymgyrchwyr LHDTQ+?
Un o’r eitemau yn y ces yw bil yr Eglwys yng Nghymru. Mi wnes i gasglu nifer o eitemau ynghylch ei gyfreithlondeb, ynghyd ag araith mewn llawysgrifen gan Esgob Llandaf, a siaradodd o’i blaid. I gyd-fynd â’r eitemau hyn ac i ddod ag elfen bersonol i’r foment hanesyddol hon, fe gesglais drefn gwasanaeth ar gyfer dau ddyn hoyw y bendithiwyd eu priodas yn dilyn y bil.
Gyda llawer o’r casglu rwy’n ei wneud, nid yw’n ymwneud â’r ffeithiau ynghylch y newidiadau mewn hawliau cyfartal yn unig, mae’n ymwneud â sut mae’n effeithio ar y gymuned LHDTQ+ a’r straeon personol o’u cwmpas.
Mae’n arbennig iawn ein bod ni’n gallu clywed am y profiadau personol y tu ôl i’r digwyddiadau hanesyddol hyn. A allech ddweud ychydig wrthym am sut yr ydych yn mynd ati i gaffael y darnau hyn, yn enwedig pan fyddant yn eitemau personol?
Weithiau mae’n fater o estyn allan at bobl trwy’r cyfryngau cymdeithasol neu rydych chi’n digwydd cwrdd â rhywun sy’n cynnig rhoi eitem i’n casgliadau.
Rhan ohono hefyd yw gweithio gyda rhai sefydliadau. Mae Trans Aid Cymru wedi bod yn gefnogol iawn o’m gwaith ac wedi fy helpu i gasglu placardiau a ddefnyddiwyd mewn amrywiol brotestiadau hawliau traws a gynhaliwyd ganddynt yng Nghymru.
Mae’n bwysig ein bod yn meithrin cysylltiadau ag aelodau o’r gymuned LHDTQ+, boed hynny’n unigol neu fel grwpiau cymorth, a’n bod yn darparu man diogel i’r casgliad ac i straeon gael eu hadrodd.
Yn ogystal â Trans Aid Cymru, ydych chi wedi gweithio gydag elusennau a grwpiau LHDTQ+ eraill? A pha rai ydych chi’n credu sydd angen mwy o sylw?
Rydw i wedi gweithio gyda rhai grwpiau fel Glitter Cymru a Pride Cymru ond hefyd wedi gweithio gyda’r grwpiau Pride llai.
Mae yna rai ohonyn nhw y bues i’n estyn allan atyn nhw yn ddiweddar ac sydd wedi bod yn gefnogol wrth roi gwrthrychau i’n casgliadau, fel Pride Merthyr Tudful, Pride Caerffili a Pride y Fflint.
Rwy’n meddwl bod pob un o’r rhai yr wyf wedi sôn amdanynt yn bwysig i’w cefnogi, gan fod y digwyddiadau Pride llai yn y cymunedau lleol yn hanfodol i ganiatáu i bobl fynychu Pride wrth gynrychioli’r gymuned LHDTQ+ ar yr un pryd a chaniatáu iddi gael ei gweld mewn cymunedau llai.
Mae’n ymwneud â gwelededd. Roedd Glitter Cymru yn gefnogol iawn pan ddechreuais yn y rôl hon gyntaf yn 2019, ac maent yn diwallu angen penodol iawn yng Nghymru o ran cefnogi pobl mwyafrif byd-eang sy’n LHDTQ+. Mae yna lawer o wahanol elusennau a llawer o wahanol grwpiau, i gyd yn cefnogi llawer o wahanol feysydd a chyda’u gwerth eu hunain.
Os ystyriwn yr arddangosfa newydd yn Sain Ffagan a’n casgliad ehangach o eitemau LHDTQ+, pa ddarn fyddech chi’n ei ddweud sy’n golygu fwyaf i chi?
Mae’n un eithaf personol. Mae gennym arwydd o dafarn o’r enw’r King’s Cross yng Nghaerdydd, a dyna oedd un o’r tafarndai hoyw cyntaf i mi fynd i mewn iddi ar ôl i mi ddod allan. Roedd yn gyrchfan i bobl hoyw o’r 70au cynnar hyd at pan gaeodd yn 2011.
Mae gen i’r cysylltiad personol hwnnw yno ac rwy’n meddwl bod ein casgliadau yn bwysig o’r safbwynt hwnnw. Rydych am i bobl uniaethu â nhw am ba bynnag reswm, boed hynny er mwyn eu hannog i ymgyrchu’n fwy, neu i’w galluogi i gysylltu ag eitem ar lefel bersonol lle mae’n dod ag atgofion penodol yn ôl.
Rydym am i gasgliadau’r amgueddfa alluogi pobl i wneud y cysylltiadau hynny.
Yn hollol, a chan fynd yn ôl at ymgyrchedd a newid cymdeithasol, nid oes angen iddi fod yn brotest o reidrwydd. Ar adegau, dim ond mater o fodolaeth yw hi.
Ie, yn union, ac rwy’n meddwl bod hynny’n rhywbeth y soniais amdano’n ddiweddar mewn sgwrs am ein casgliad ar Reg Mickisch a George Walton o On the Red Hill. Rwy’n meddwl eu bod yn enghraifft o hynny, ganeu bod yn byw eu bywyd bob dydd gyda’i gilydd ar adeg pan oedd yn anghyfreithlon.
Nid protestio yn unig yw actifiaeth, mae bodoli fel person LHDTQ+, yn enwedig ar adegau pan oedd yn anghyfreithlon neu’n dabŵ, yn fath o actifiaeth ynddo’i hun.
Mae hynny’n rhywbeth rwy’n eithaf awyddus i’r arddangosfeydd eu dangos – nad yw’n ymwneud yn unig â gweithredu o ran protestio a balchder, ond bod llawer o straeon am bobl LHDTQ+ yn byw eu bywydau bob dydd yng Nghymru, a dyna’i gyd.
Yn ogystal â’r cas arddangos LHDTQ+ newydd yn Sain Ffagan, beth hoffech chi ei gyflawni nesaf?
Rydyn ni’n dal i gasglu hanes LHDTQ+, ac rydyn ni’n arbennig eisiau mwy o eitemau yn ymwneud â gweithredu cynnar a straeon cynnar am bobl LHDTQ+ sy’n byw yng Nghymru.
Mae gennym ni’r cas newydd yn Sain Ffagan a phethau – dyweder – cysylltiedig â LHDTQ+ yn yr adran gelf yn Amgueddfa Genedlaethol Caerdydd, ond mae gennym ni lai ar rai o’n safleoedd eraill.
Felly rwy’n meddwl mai’r cam nesaf yw dechrau defnyddio’r casgliad i greu mwy o arddangosfeydd a’i blethu i stori pob safle a phopeth a wnawn.
Sut byddech chi’n cymharu hanes gweithredu a newid cymdeithasol LHDTQ+ â grwpiau o ymgyrchwyr heddiw a’r dirwedd wleidyddol?
Mae’r frwydr dros hawliau cyfartal yn dal yn mynd rhagddi mewn llawer o ffyrdd. Y pryder i rai pobl yw y gall yr hawliau a roddwyd gael eu tynnu oddi arnynt. Gellir eu tynnu’n ôl yr un mor hawdd ag y gallant symud ymlaen. Gallwn ni ddim cymryd rhai pethau yn ganiataol, ac mae’n rhaid i ni gofio hynny.
Wyddoch chi, mae hyn yn amlwg mewn pethau fel dileu cyfunrhywiaeth fel trosedd ym 1967. Roedd ond yn ddad-droseddoli rhannol o dan amgylchiadau penodol iawn.
Fel gyda bil yr Eglwys yng Nghymru, fe aethon nhw un cam i ganiatáu i briodasau rhwng pobl o’r un rhyw gael eu bendithio yn yr Eglwys yng Nghymru ond wnaethon nhw ddim mynd y cam ymhellach i ganiatáu iddynt briodi.
Pethau bach felly ydyn nhw, lle gallan nhw fod yn un cam ymlaen, ond dydyn nhw ddim o reidrwydd yn mynd yr holl ffordd.
Diolch, Mark, am gymryd yr amser i drafod ein casgliadau LHDTQ+ mewn perthynas â gweithredu a newid cymdeithasol. Rwy’n llawn cyffro o weld y casgliad yn tyfu ac iddo ddod yn nodwedd barhaol yn stori ein hamgueddfeydd.
Nawr, hoffem orffen trwy ofyn beth yw eich hoff eitem yn ein casgliadau y tu allan i’ch gwaith?
Cymerwyd y negatif plât gwydr hwn gan Mary Dillwyn ym 1854 neu 1855. Mary yw un o’r ffotograffwyr benywaidd cyntaf yng Nghymru ac mae’r negatif hwn o gasgliad mawr yn Amgueddfa Cymru a gymerwyd gan aelodau o deulu Dillwyn Llewelyn. Rwyf wrth fy modd bod y ddelwedd hon yn dal yr hyn mae'n debyg yw'r ffotograff cyntaf a dynnwyd o ddyn eira yng Nghymru; gyda'r casgliad hefyd yn cynnwys llawer o rai cyntaf yng Nghymru megis y ffotograff cyntaf o noson tân gwyllt.
Gallwch archwilio mwy o’n casgliadau LGBTQ+ ar-lein, ymweld â’n harddangos LGBTQ+ newydd Cymru... Balchder yn Sain Ffagan, neu ddarganfod ein casgliad 'Lesbian and Gays Support the Miners' yn ein harddangosfa Streic! 84-85 Streic! yn Amgueddfa Genedlaethol Caerdydd, agor tan 27 Ebrill 2025.
1 Corinthians 12 introduces its readers to the lasting image of the fledging church as a physical body – each part with different but important roles to fulfil. This metaphor has endured for centuries, and is a challenging one for many Christians today, who struggle with things like hard denominational boundaries and tribal us/them attitudes. For Fr. Ruth, a queer priest in the Church in Wales (CiW), it has a similarly challenging but uplifting message.
Ruth is a curate (trainee vicar) in the Islwyn Ministry Area in the Diocese of Monmouth, and she’s part of a team that looks after twelve different churches up and down the Gwent Valleys. She’s also bisexual, gender-non-conforming, and in a civil partnership with her spouse, Hannah. In addition to her ministry in the CiW, Ruth is one of four Pastoral Leaders of an ecumenical LGBTQ+ church in Cardiff called The Gathering.
If that surprises you, that’s okay. But, despite what you may have been taught, queer people have always been a part of the life of the church. We have always been vicars, ministers, deacons, worship leaders, caretakers, congregants, youth group leaders. We are a part of the heritage and life of the church in a way that has, for too long, been overlooked and brushed aside.
The Anglican Church, in particular the Church of England, is undergoing a real reckoning at the moment over the issue of blessing same-sex marriages. The CiW has already had this conversation, and voted in 2021 to bless the marriages of same-sex couples. Whilst, for many, this does not go far enough, it is generally seen as a good first step, and it sets a precedent for other Anglican churches also having this discussion. It also puts those campaigning for marriage equality in a really good position for the Church in Wales to formally allow the sacramental celebration of marriage (hopefully) soon. The current position is bittersweet for many, though. As Fr. Ruth explained to me: “When the current legislation passed, that was a huge change for the Church in Wales. But I felt quite conflicted about it. In part, I am delighted that we can offer something to people for whom the church have been offering nothing. But, in part, it feels like a half-hearted step, where, what you're saying is ‘we're going to recognise that these relationships are good and holy and that God can bless them, but we're not willing to offer you the sacrament of marriage’. It feels theologically incomplete. And it's hurtful, as a queer person in a relationship, to know that the sacrament of marriage is withheld from us.”
It is still a huge deal, though, especially when you consider the length of Christian history that we were completely excluded from the public life of the church. We were still there, though, in closets and in the background, and I like to find queerness reflected in artwork throughout Christian history. It’s forever fascinating to me the ways in which artists, for hundreds of years, have been interpreting biblical stories in ways that we, as audience members and critics, can see the homoerotic. In this artwork, we can see ourselves reflected; here, in the shadow of gender transgression, there, in the hint towards homoeroticism. Indeed, for many artists throughout history, the only acceptable outlet for them to express their homoerotic desires was to displace them through artistic interpretations of ‘safe’ stories and figures – biblical scenes and characters. For example, artwork depicting the martyrdom of St. Sebastian is almost always homoerotic – after all, an attractive young man, mostly naked, is often depicted as being penetrated by arrows.
For Ruth, the ways in which she honours her place in the Church, and where she sees herself in the heritage of the church, is through the practise of the Eucharist. A useful image for her in thinking about the Eucharist is that of a human heart. “During the Eucharist, the church is like the chambers of the heart. It draws in that which needs nourishment. In the movement of the Eucharist, the nourishment is received, like blood going out to the lungs and coming back again, and then it's sent back out into the rest of its community.” So, when Jesus says, at the Last Supper, “Do this in remembrance of me” (Luke 22:19, NRSV), and we partake in this remembrance, we become a part of something bigger than us – an invisible string that stretches back centuries, connecting everyone across the world that’s ever remembered Jesus’ life in this way, like branches of a nervous system spanning time and space and holding us together. In this act of remembrance, “in becoming the body of Christ, all of the boundaries get blurry. So we become parts of a whole. That requires all of our differences.” It requires our differences in sexuality and gender identity, and how we interact with the world around us as embodied creatures. “As someone who the church historically would have said ‘we have no need of you’, I find it really, really heartening that those who still wish queer folks weren’t in ministry can't say ‘we have no need of you’. Because here we stand within the sacramental honours of the life of the church. You cannot say to me: I have no need of you. The challenging side is, I can't say to them I have no need of them either. We are brought together in that wholeness. And that wholeness is of God and so it's not up to us to say we have no need of one another.”
In a world full of divisive individualism, rituals like a Eucharist serve as an important reminder that we are a part of a much, much larger whole. The human body is an ecosystem of multitudinous grace, apathy, compassion and anger – never just one thing, always many interlinking feelings and experiences and beliefs. And, if a single human body is an ecosystem, how vast must the ecosystems of our societies be? Another word for Eucharist is Communion. This is the term that I grew up with in my faith tradition, and it holds both a special and fraught place in my heart because of it. The obvious reason behind it being called Communion is that it is through this ritual that we commune with God – we honour Jesus’ life and death, and are in communion with something greater than ourselves. But, through the connections and interconnections of this action, are we not also in communion with one another? Are we not then, in spite of all the things that separate us, one body?
‘Indeed, the body does not consist of one member but of many. If the foot would say, “Because I am not a hand, I do not belong to the body,” that would not make it any less a part of the body. […] If the whole body were an eye, where would the hearing be? If the whole body were hearing, where would the sense of smell be? But as it is, God arranged the members in the body, each one of them, as he chose. If all were a single member, where would the body be? As it is, there are many members yet one body. The eye cannot say to the hand, “I have no need of you,” nor again the head to the feet, “I have no need of you.” […] If one member suffers, all suffer together with it; if one member is honoured, all rejoice together with it.’ (1 Cor. 12:12-26, NRSV).
Ar 1 Rhagfyr 1994 plannwyd coeden yng Ngerddi'r Orsedd ger Amgueddfa Genedlaethol Caerdydd.
Plannwyd y goeden ar Ddiwrnod AIDS y Byd 1994 er cof am bawb sydd wedi marw o AIDS yng Nghymru. Ers ei phlannu mae wedi cael sawl enw gwahanol, gan gynnwys Coeden y Bywyd a Choeden y Rhuban Coch, a dod yn ganolbwynt i ddigwyddiadau cofio Diwrnod AIDS y Byd ar 1 Rhagfyr bob blwyddyn pan fydd pobl yn clymu rhuban coch i'r goeden.
Plannwyd y goeden gan Mike Phillips a Martin Nowaczek (cyd-sylfaenwyr Cardiff Body Positive), ar y cyd ag Arglwydd Faer ac Arglwydd Faeres Caerdydd. Gollyngwyd balŵn hefyd er cof am bawb sydd wedi marw o AIDS yng Nghymru. Erbyn diwedd 1994 roedd 10,304 achos o AIDS wedi ei gofnodi a 7,019 marwolaeth hysbys yn y DU (roedd 141 or achosion a 118 o'r marwolaethau yng Nghymru).
Wrth siarad am y project, mae Mike yn cofio "Roeddwn i tua 25 oed pan blannon ni Goeden y Rhuban Coch. Roedden ni wedi agor canolfan Body Positive Caerdydd y diwrnod cynt, ac roedd Martin yn sâl ac wedi blino. Bu farw lai na 6 mis yn ddiweddarach."
Cafodd y plac wrth y goeden ei ailgyflwyno yn 2021, a rhoddwyd y plac gwreiddiol i Sain Ffagan Amgueddfa Werin Cymru. Cafodd ei arddangos yn Sain Ffagan yn 2022/23 fel rhan o arddangosfa Cymru... cofio Terrence Higgins.
Yn ddiweddar cafodd casgliad Body Positive Caerdydd ei roi i Amgueddfa Cymru, ac mae cyswllt agos rhyngddo â'r goeden a blannwyd gan y sylfaenwyr, Mike a Martin, yn 1994.
Sefydlwyd Body Positive Caerdydd yn 1993, yn 57 Heol y Santes Fair. Roedd yn cefnogi pobl yn byw gyda HIV ac AIDS ar draws Caerdydd a de Cymru, ac yn un o nifer o grwpiau Body Positive ledled y DU. Agorodd y ganolfan alw ddiwrnod cyn plannu Coeden y Bywyd, ac yn ddiweddarach dyma nhw'n trefnu 'Dathliad o Fywyd' wrth y goeden i gofio'r bywydau a gollwyd i AIDS ac i ddangos eu cefnogaeth i bobl sy'n byw gyda HIV/AIDS neu wedi'u heffeithio ganddo. Mae cylchlythyrau Body Positive Caerdydd yn y casgliad yn cynnwys ysgrifau coffa ar gyfer pobl wnaeth farw o ganlyniad i AIDS yng Nghymru, can gynnwys y sylfaenydd Martin.
Roedd llinell gymorth AIDS Caerdydd hefyd yn bodoli ar y pryd, a rhwydwaith AIDS De Morgannwg. Llinell Gymorth AIDS Caerdydd wnaeth drefnu'r Coffa Golau Cannwyll gyntaf yng Nghymru ar 1 Rhagfyr 1993 ar risiau Amgueddfa Genedlaethol Caerdydd, lle casglodd bron i 600 o bobl i gofio. Cynhaliwyd Coffa Golau Cannwyll eto ar Ddiwrnod AIDS y Byd 1994, ar ôl plannu'r goeden yn y dydd.
Roedd llinell gymorth AIDS Caerdydd hefyd yn bodoli ar y pryd, a rhwydwaith AIDS De Morgannwg. Llinell Gymorth AIDS Caerdydd wnaeth drefnu'r Coffa Golau Cannwyll gyntaf yng Nghymru ar 1 Rhagfyr 1993 ar risiau Amgueddfa Genedlaethol Caerdydd, lle casglodd bron i 600 o bobl i gofio. Cynhaliwyd Coffa Golau Cannwyll eto ar Ddiwrnod AIDS y Byd 1994, ar ôl plannu'r goeden yn y dydd.
Hi! I’m Sophie, a Biological Science student at Cardiff University. Currently, I’m undertaking a Profession Training Year within the Mollusca section in the Natural Sciences Department at Amgueddfa Cymru under the supervision of curator Anna Holmes. My passion for zoology has inspired me to pursue opportunities that deepen my understanding of the animal kingdom. I love learning about different species and their unique roles within ecosystems. While Malacology is a new field for me, I am eager to explore the world of molluscs and broaden my zoological knowledge.
During my placement year I will be working with Anna to research a non-native species of bivalve, Potamocorbula amurensis known commonly as the Amur River clam. Specimens recently collected from the Outer Thames Estuary have come to us for identification confirmation and, if correct, it will mark the first record of P. amurensis in the UK. Native to China, Japan and Korea, Potamocorbula amurensis has been previously recorded in San Francisco Bay, where it spread rapidly, and more recently in Belgium. One of the most common ways bivalves are introduced to new environments is through ballast water from ships. Ships take in water in one area, along with small organisms, and then release it in another, leading to the introduction of non-native species.
Over the past two months at Amgueddfa Cymru, I have been engaged in a variety of tasks that have allowed me to gain valuable experience and knowledge in malacology. In preparation for our report, I have been researching previous studies on Potamocorbula amurensis, particularly focusing on its invasions in San Francisco and Belgium. I have been using a light microscope and Helicon Focus software to photograph bivalves from the museum’s collections, some of which are over 100 years old. Specifically, I have been imaging the specimens of possible Potamocorbula amurensis from the Thames, as well as specimens of that species and similar species that were already in the museum’s collection, taken from their native habitat of Asia. I am comparing them with the Thames specimens to provide a positive identification.
Additionally, I have been imaging other species from the same family, Corbulidae, also known as the basket clams, to examine the differences between similar species. In the UK, the only native species of Corbulidae is Varicorbula gibba, and it’s usually found burrowed in coastal mudflats or estuaries, hiding just below the surface. These shells are very small and must be imaged carefully, from several angles, ensuring the lighting emphasises the specific features that aid in identification. The right valve is notably larger than the left, earning it the nickname “overbite clam”. Each valve features a tooth, an important characteristic for identifying bivalves.
Recently, ethanol preserved samples of Potamocorbula amurensis have been collected from the Thames. In the next few weeks, I will be analysing the DNA of these specimens, with the hope of discovering if the UK population came from the San Francisco introduction or the native population in China.
Understanding the presence and spread of non-native species like Potamocorbula amurensis can have significant ecological and economic implications. Invasive species often disrupt local ecosystems, outcompeting native species, altering habitats, and affecting biodiversity. Some non-native species (around 10-15% of them) can become invasive and by identifying the pathways of introduction and tracking the spread of Potamocorbula amurensis, we can better inform conservation strategies and management practices to mitigate its impact on local environments.
In addition to my research project, I’ve also been given the opportunity to gain hands-on experience in curating shell collections. I have been sorting through the CCW – Lloyd James shell collection, cataloguing it into the museum’s Mollusca database. This process involves carefully organising and documenting the specimens, ensuring accurate records for future reference and research. Working with this collection has given me the chance to appreciate the incredible diversity of British molluscs and observe firsthand how intricate and beautiful their shells can be. One standout for me has been Palliolum striatuma stunning scallop species with vibrant colouring and beautifully ridged patterns.
My time at Amgueddfa Cymru so far has been nothing short of wonderful. The staff in both Mollusca and Natural Sciences as a whole have been incredibly welcoming and supportive. They have generously shared their expertise with me, not only expanding my knowledge, but also deepening my appreciation for all the great work the museum does. I’m truly grateful for this opportunity and excited for what the rest of my placement will bring. I look forward to continuing my work here and learning even more from the incredible team.
